Na
de dood van Diva begonnen we stilaan terug te verlangen naar een
abessijntje. Het zou dit keer een katertje worden, zodat we
geen vergelijkingen zouden kunnen maken + een eigen
dekkater zou voor
Ninna beter zijn daar zij
moeilijk krols werd. Omdat we met somali's willen fokken, gingen we op zoek
naar een abessijn variant (een abessijn die het langhaar gen onzichtbaar (genetisch) bij zich draagt). Zo kwam ik op de
site van cattery
Castlemania, daar zag ik een pasgeboren nestje staan,
werd helemaal verliefd en kon het natuurlijk niet laten om
te mailen. Al vlug kreeg
ik antwoord, we kregen goed e-mail contact met de fokkers. Alles werd goed uitgelegd,
en ze waren heel eerlijk. We kregen
hierdoor een
zeer goede indruk van ze.
Eerst
hadden we keuze tussen 2 katertjes, maar spijtig genoeg werden de
kittens toen ze ca twee
weken oud waren ziek en het poesje dat ze zelf wilden houden
stierf. Ze besloten toen om een katertje aan te houden. Hier namen
we vrede mee en
hoopten dat het katertje (Porthos) dat nog vrij was ook geschikt was voor de
fok.
We spraken af op 4 juli. Het was een hele rit
en we waren een beetje verkeerd gereden, maar uiteindelijk zijn we
er geraakt. We
hadden een gezellig gesprek van ongeveer 4 uur, het
viel erg goed mee !! De
katertjes zijn echte schatjes, ze kwamen al echt op je schoot liggen,
en likken graag je handen af. Ik kon ze bijna niet uiteen houden,
ze leken zo hard op elkaar. Maar de fokkers hadden hier geen
problemen mee. We
hebben veel katten gezien, één donkere maine coon, die bovenop de
grote paal zat, de mooie mama, de grootmoeder (een prachtige variant),
haar broer (een grote somalikater), 
Aramis halfzusje en nog een andere
wildkleur somali, die al lekker snurkend op de vensterbank lag.
Ook een 10 maanden oude tervuurse herdershond was
aanwezig, een erg lief beestje dat af en toe gedag kwam zeggen. Een
paar weken na ons bezoek kregen we een mailtje van de fokkers dat
het niet zo goed met Porthos ging, hij
begint erg veel
pootstrepen te ontwikkelen en ook zijn vachtkleur is niet zo goed
ontwikkeld. Verder is er iets met zijn rechter neusgat aan de hand.
Een paar keer per dag niest hij en om de zoveel dagen (2-3) komt er
dan een prop slijm uit. Men wist niet zo goed wat er met hem
aan de hand was en of het op te lossen was.
Nu
hadden de mensen die de 2 andere katertjes hadden gereserveerd de
kittens afgezegd wegens ontslag op het werk
en dus hadden we weer keuze tussen 3 katertjes. De fokkers
raadden Aramis aan, omdat hij dus geen
problemen met zijn neus heeft en verder is zijn kleur beter, heeft hij een
mooiere staart en is hij vrij van strepen op poot en hals geworden. Nadeel ten
opzichte van Porthos is dat zijn koptype slechter is: oren staan iets te recht en
hij heeft een beetje pinch.
We
stonden nu voor een dilemma, want we hadden ons al gefixeerd op Porthos,
maar na goed nagedacht te hebben, zagen we in dat het beter was om voor Aramis
te kiezen. Op zondag 8 augustus kwamen ze hem brengen.
Aramis
komst en
opgroeiing
Tussen
15.30 en 16 uur arriveerden de fokkers met kleine Aramis en zijn tot
18.15 uur gebleven. We hebben gezellig gebabbeld en Lara zorgde voor
de show, ze was lekker speels en liep heen en weer met de
pluimenstok in haar bekje. Ze was ook direct geïnteresseerd
in Aramis en al vlug werden ze de beste vriendjes. Ninna is stiller en kijkt de kat uit de boom. Maar eigenlijk is er
nog niet veel gebrom te horen, wel af en toe een blaasje Maar
Aramis laat zich niet doen hoor, als antwoord daarop begint hij heel
lief te miauwen en biedt zijn kopje aan. Verder was hij volop
bezig met de boel te verkennen en wil graag bij mij in de buurt zijn.
Na een kleine week klikte het ook met Ninna en sindsdien waren ze
onafscheidelijk, constant knuffelen, elkaar aflikken, ...
Op een bepaald moment begon hij zelfs bij haar te zuigen. Hij
ging zo in op de aandacht van de 2 dames dat hij bijna niet meer
naar ons kwam, dat vonden we best wel jammer, maar na zijn castratie
verbeterde dit gelukkig. Hij
was er dan ook al vlug bij, hij
is bv. op 4 maanden al een keer op
Ninna gaan zitten terwijl hij in haar nekvel beet. Hij is natuurlijk niet geslaagd in
zijn opzet, want hij kon immers overal nog niet goed aan. Op
eenjarige leeftijd werd hij
vader van 6 wolkjes van kittens, helaas zijn hier 2 van
gestorven, wil je ze zien, klik hier.
Aramis
gaat nu als ex-kater
door het leven. Hij begon te sproeien en heel de dag te
roepen naar poezen, hij probeerde ook alles wat rondliep te
dekken. Deze situatie was zowel voor hem als ons niet
meer te houden. Sinds hij gecastreerd is, is dit gedrag
gelukkig verdwenen, hij wordt zelfs steeds aanhankelijker.
Eind augustus 2005 kregen we bericht dat het niet zo goed ging met Anubis in zijn nieuwe thuis, we zijn hem toen terug gaan ophalen en mijn moeder bood aan om zijn nieuw personeel te worden. Omdat mijn moeder geen andere katten meer had en het beter voor Anubis was dat hij niet alleen was, ging Aramis bij hem wonen. Een half jaar later kwam ook nog zijn andere zoon 'Armani' het tweetal versterken. Daar liep het ook niet goed in zijn nieuwe thuis :-(
Jaren ging het goed met de 3 musketiers, maar rond zijn 6-7 jaar kreeg Aramis opeens last van hevige diarree, we zijn toen eerst met ontwormingen, antibiotica e.d. begonnen, daarna met bloedonderzoeken, ontlastingsonderzoek, maar daar kwam niets uit. Uiteindelijk ten einde raad een darmbiopsie laten doen, waaruit bleek dat hij een chronische eosinofiele enteritis had, een chronische darmontsteking vergelijkbaar met de ziekte van crohn bij mensen. Hiervoor moest hij cortisone nemen in combinatie met de dieetvoeding Royal Canin Gastro Intestinal.
Eindelijk werkte iets en ging het beter, maar ongeveer een jaar later herviel hij weer :-(.
Even hebben we eraan gedacht dat het misschien beter zou gaan bij iemand anders waar hij de volledige aandacht kon krijgen, en hij ook de kans niet kon krijgen om razendsnel eten te stelen van de andere katten (zij hadden wel een hele tijd mee op het dieetvoer gestaan, maar op de lange duur is dit niet goed voor een gezonde kat, Armani kreeg er al constipatie van), maar na overleg met verschillende mensen zagen we in dat dit waarschijnlijk wishful thinking was...
Naarmate de maanden verstreken hoe meer we hem zichtbaar zagen aftakelen (graadmager, niets meer binnen kunnen houden - hij liet een spoor van diarree achter waar hij maar ging, slechte vacht, ontstoken tandvlees, ...), niets hielp ..., tot we uiteindelijk de beslissing hebben genomen om hem te laten gaan. Ik vond deze beslissing echt vreselijk, maar voor Aramis was dit het beste ...
Nu heeft hij geen pijn meer ... Rust zacht lieve man xxx
Hoe
was Aramis ?
Aramis was
een lieve vent die graag babbelde, hij wist soms hele verhalen te
vertellen als hij iets door het raam had gezien, als hij honger
had, wou knuffelen
... en
zelfs als hij naar de bak moest of was geweest.
In het begin was hij bang van zijn eigen spiegelbeeld, hij
zette dan zijn rugje heel hoog op en had een dikke staart, dan liep hij stilletjes achteruit tot hij zijn spiegelbeeld niet meer
zag.
Aramis
hield er niet van als je hem oppaktte om te knuffelen, hij kwam liever zelf naar
je toe als hij er zin in had. Hij gaf hierbij harde koppen en trappelde
hierbij heel vlug. Hij
hield er van om onder een deken te kruipen, dus als je hem
niet vond, zat hij wel ergens onder.
Hij was verzot van een stok met pluimen, hij
ging dan helemaal door het lint, niets zou hem stoppen om die stok
te pakken. Ook in eten was hij zeer fanatiek, als hij het
rook, deed hij alles om erbij te komen. Verder
hield Aramis er van om gewassen te worden door de andere katten, hij bood zijn kopje dan aan en
wie kon daar nou aan
weerstaan.
Aramis
schrok nogal snel en hield niet van teveel drukte. Bezoek was dan ook niet zijn ding, daarom gingen
we ook niet meer met hem naar een show. Wat best wel jammer was, want hij was prachtig.
